म उनको मुटु वाहन

बर्खामा बाढी आएर बगाउँछ मलाई 
तर कहाँ कता लान्छ पत्तो छैन
कि स्वर्गमा पुग्छु कि त तिम्रो साँगुरो मुटुमा ।

सताउँछौ असाध्यै तिमीले 
किन हो किन 
मैले त मनको व्यक्ति यस्तै होला भनेर 
तर तिमी टाढिनुलाई पो रहेछ ।
अनि म व्यक्तिको आत्मा खरानी भएर
म व्यक्तिले नै उनको सबै ढुकढुकी मेटाउनतर्फ उठें ।

पर्खाइ किन नहोस् र 
म जसरी अरु पनि पर्खिनेले भने 
कठै बरी, कति लामो दुरी होला उनी आउने, पर्खाई त लामो छ ।
तर उनी चाहिँ उनको प्रिय पात्रलाई नै कुरी बसेकी रहेछिन । 
निकै नै बेर लगाएर सोचेँ, 
तन त एक समयलाई मलाई रहेछ 
मन त उनको राजैलाई बहकाई सकिन,
म भने छाललाई दोष दिएँ। 

(कोइला त खरानी नहुँदासम्म काम लाग्छ भने म उनीलाई एक समय कसो काम नलागुँला र !)