छाप (लघुकथा)

शनिबार बिहानै आँगनमा नयाँ साइकलको घण्टी बज्यो । मुस्कुराउँदै उभिएकाे नातिले भन्याे, 'हजुरआमा, यो तपाईंको लागि हो ।'

हजुरआमा आश्चर्यचकित बन्नुभयाे र नाजवाफ हुनुभयाे ।

'मैले मेरो गुल्लक फुटाएर किनेको, अब तपाइँका खुट्टाले थकाइ महसुस गर्नु पर्दैन,' नातिले उत्साहपूर्वक भन्यो ।

नातिको निष्कलङ्क प्रेमले हजुरआमाका आँखामा आँसु ल्यायो । उहाँले नातिलाई अंगालो हाल्दै भन्नुभयाे, 'तिमीले जीवनको सबैभन्दा ठूलो पाठ सिक्यौ । त्याग प्रेमको अर्को रूप हो ।'

सूर्यका कोमल किरणहरूले आँगन उज्यालो बनाइरहेका थिए । भित्ताको पुरानो घडीले समयको अविरल यात्राको संकेत गर्दै थियो ।

'नाति', हजुरआमाले हल्का मुस्कानसहित भन्नुभयाे, 'अब म बूढी भइसकेँ । साइकल चलाउनु मेरो बसको कुरा होइन ।'

नातिले अचम्म मान्दै सोध्यो, 'तपाइँले हिजो भनेको हैन, यही साइकलमा बुबालाई अस्पताल पुऱ्याउनुभएको थियो भनेर ?'

'हो, त्यो बेलाको कुरा हो । अहिलेको होइन,' उहाँले हल्का हाँसोमा जवाफ दिनुभयाे ।

'त्यो बेचेर तपाइँले मेरो किताब र जुत्ता किन्नुभएको थियो, होइन ?' नातिले गम्भीर स्वरमा सोध्यो ।

हजुरआमाले उसको कपाल मुसार्दै भन्नुभयाे, 'आफ्नो सपना पूरा गर्न कहिलेकाहीँ आफ्ना इच्छा त्याग्नुपर्छ । त्यागले मात्र जीवनलाई अर्थ दिन्छ ।'

नाति मौन रह्यो तर उसको मनमा हजुरआमाको बलिदान र ममताको गहिरो छाप पर्‍यो ।

---

२०८१ मङ्सिर २१ गते