सेरेनाको कुक्की (बाल कथा)

पुतलीलाई र कुक्कीलाई सेरेना अति माया गर्थिन् । पुतलीलाई नचाउँदै र कुकुरलाई मुसार्दै उनी यसो भन्थिन्—

‘पुतली नि राम्री छिन्

कुक्की त्यस्तै राम्रो 

सबैले भन्ने गर्छन् 

जोडा मिल्छ हाम्रो ।’

एक दिन स्कुलबाट फर्किंदा जब कोठामा पुतलीको हात भाँच्चिएको देखिन् । उनकाे रिसको पारो चढ्यो । पुतलीलाई मुसारेर रुँदै भनिन्— ‘बदमास कुक्की, मैले पुतलीलाई धेरै माया गरेँ भनेर मेरो पुतलीको हात भाँचिदिएको होलास् । हजुरआमाले जन्मदिनमा दिएको कति राम्रो पुतली थियो । म तँलाई पनि माया गर्थें नि ! अब मलाई तँजस्तो दुष्ट साथी चाहिँदै चाहिँदैन ।’

उनले घिसार्दै लगेर कुक्कीलाई गेटबाहिर राखिदिइन् ।  

कुक्कीलाई भुस्याहा कुकुरहरूले टोक्दै, लखेट्दै टाढा पुर्‍याए । पारक र रोहन स्कुलबाट फर्कंदै थिए । पारक र रोहनले सानो राम्रो कुक्कीलाई भुस्याहा कुकुरहरूले टोकेको देखे । पारकले ढुङ्गा उचाले र कुकुर नजिक जाँदा एउटा कुकुरले पारकको खुट्टामा झम्टियो । पारकलाई साह्रै दुख्यो । 

रोहनले पारकलाई तान्दै भने— ‘यो लफडामा नलाग यार ! खुरुक्क हिँड ।’

पारक रोहनलाई ‘तिमी जाऊ’ भन्दै फलफूल पसलतिर लागे । रोहन रिसाउँदै गए । पारकले पसलबाट उखुको डाँठ लिएर कुकुरलाई हानेजस्तो गरे । कुकुरहरू डराएर भागे ।  कुक्की कुक्रुक्क परेर पेटीमा गएर बस्यो । पारकले सानो कुक्कीलाई बोकेर ‘नडराऊ’ भन्दै घरमा ल्याए । 

बाहिर निस्किँदै गरेकी इन्दिराले कुकुर र छोरालाई देखेर छक्क पर्दै भनिन्— ‘हैन कसको कुकुर ल्याएको ? अर्काको कुकुर ल्याउँदा सजाय हुन्छ भन्ने तिमीलाई थाहा छैन ?’

पारकले रुन्चे स्वरमा भने— ‘सबै थाहा छ ममी ! बीच बाटोमा यसलाई भुस्याहा कुकुरहरूले टोकिरहेका थिए, त्यसैले ल्याएको हुँ । मलाई पनि त भुस्याहा कुकुरले टोक्यो । यिनको पनि जीउभरि घाउ छ ।’

इन्दिराले छोराको पेन्ट तानेर हेर्दै आँखाभरि आँसु पारिन्— ‘हेर, यत्रो घाउ भएको रहेछ । ल हातमुख धोएर छिटो खाजा खाऊ । तिमीहरू दुवैलाई रेबिजको सुई दिनुपर्छ । घाउमा औषधि लगाउनुपर्छ ।’

आमाको कुराले पारक खुसी भए । बल्ल उनलाई दुखाइको आभास भयो । दुखाइको र सेरेनाको मायाले होला कुक्कीले केही खाएन । कुक्कीले केही नखाएपछि पारकलाई पनि केही खान मन लागेन । इन्दिराले दुवैलाई भेटेनरी डाक्टर कहाँ लगिन् । 

 यता बेलुकीपख आमाले दूध खान दिँदा मेचमा अल्झिएर सेरेनाले कप फुटाइन् । त्यसपछि उनलाई झलक्क कुक्कीको याद आयो । उनले रुँदै भनिन्— ‘ला ! मैले पनि दूध पिउँदा कप नै फुटाएँ । अहो ! कुक्कीले पनि मैले जस्तै झुक्किएर नै पुतलीको हात भाँचेको रहेछ । मैले उसलाई सित्तै फ्याँकें । ममी ! छिटो कुक्कीलाई खोज्न जाऊँ न छिटो...।’

सफलताले फुटेको कप टिप्दै भनिन्— ‘अहो ! कुक्कीलाई फ्याँक्यौ ? रिसले आफैंलाई दुःख दिन्छ । धेरै रिस गर्नु हुन्न भनेर कति भन्नु हँ ? ल हिँड खोज्न...।’

बिनाले सफलतालाई रोक्दै भनिन्— ‘हैन सफलताजी, किन आत्तिँदै नबोली हिँड्नुभएको हँ ? केही नराम्रो त भएन ?’ 

सफलताले अगाडि लाग्दै भनिन्— ‘ए ! बिनाजी पो, हेर्नुहोस् न कुक्की हराएको पीरले तपाईंतिर ध्यान नै गएन । अहिले हतार छ जाऊँ है ?’

बिना ‘हुन्छ’ भन्दै आफ्नो बाटो लागिन् । सेरेनाले हिँड्दै गरेको आशिषतिर हेर्दै रुन्चे स्वरमा भनिन्— ‘आशिष, तिमीले कतै मेरो कुक्कीलाई देखेनौ ?’ 

आशिषले सम्झेझैँ गरी भने— ‘ए ! त्यो तिम्रो कुक्की पो हो ? मैले त ठ्याक्कै कुक्कीजस्तै अरू कुकुर पो भन्ठानेको थिएँ । त्यसलाई त हामी जत्रै केटाले बानेश्वर चोकतिर पो लग्दै थिए ।’

आशिषको कुराले सेरेना रोइन् । सफलताले छोरीलाई फकाउँदै घर फर्काइन् ।

दिन, हप्ता र महिना गर्दै एघार महिना बित्यो । सेरेनाले कुक्कीको मायामा रोएर केही दिन बिताइन् । उता कुक्कीले पनि केही दिन निराश भएर केही खाएन । पारकको परिवारले अति नै माया गरेपछि कुक्की उनीहरूसँग झ्याम्मिँदै गयो । पारक र कुक्की साह्रै मिल्ने साथी भए । पारकले उसलाई आफ्नो नामसँग मिल्ने पार्ली नाम दिए । हाँसीखुसीमा नै पारक र पार्लीको दिन बित्दै गयो । 

एक दिन साँझपख हावाहुरी, असिनाको वास्ता नगरी दुई जना बच्चा टुप्लुक्क पारकको घरमा पुगे । पारकले रुन्चे स्वरमा भने— ‘तिमीहरू अवश्य कुकुर लिन आएका हौला । बिन्ती बाबाले लन्डनबाट ल्याइदिएको यो उड्ने प्लेन लग तर यो पार्लीलाई नलग । अहो ! हेर त, तिमीहरूलाई देखेर झ्यालमा क्यारक्यार गरेको, म बाहिर ल्याउँछु उसलाई । तिमीहरूले यो कुकुर यहीँ छ भनेर चाहिँ कसरी थाहा पायौ ?’

आशिषले भने— ‘हेर न, तिम्रो घरमा हिजोदेखि दूध ल्याउने दाइले भन्नुभएको हो । उहाँले सेरेनाको घरमा धेरै पहिलादेखि दूध ल्याउनुहुन्थ्यो । उहाँले भन्नुभएपछि हामी यहाँ कुक्कीलाई लिन आएका हौँ ।’

पारकले कुक्कीलाई बाहिर ल्याए । कुक्की झम्टिएर सेरेनासँग गयो । सेरेनाले कुक्कीलाई बोकेर रुँदै भनिन्— ‘कुक्की मलाई माफ गर है । तिमीले जानेर पुतलीको हात भाँचेको होइन रहेछ । गल्ती सबैले गर्छ भन्ने कुरा मैले पनि बुझेँ । तिमी हराएपछि त खान, पढ्न पनि मन लाग्दैन ! सधैँ सपनामा पनि तिमीलाई नै देख्छु । कुक्की आयो भन्दै जुरुक्क उठ्छु तर... । कुक्की, तिमीले धेरै राम्रो साथी पायौ । हेर, मलाई तिम्रो प्लेन चाहिँदैन बरु कुक्कीलाई भेट्न आइरहन्छु है ? यहाँ आउन त्यति टाढा पनि त छैन नि !’ 

पारकले आँसु पुछ्दै भने— ‘हेर, तिमीले बोक्दा कुक्की खुसी भएर पुच्छर हल्लाएको, उसलाई आजजति खुसी मैले कहिल्यै देखेको थिइनँ । तिमी नै लग उसलाई, बरु म नै उसलाई हेर्न आउँला, हुन्न ?’

सेरेनाले कुक्कीलाई मुुुुसार्दै भनिन्— ‘साथी ! तिमी त साह्रै ज्ञानी पो रहेछौ । हुन्छ, तिमी जहिले पनि आउन सक्छौ । तिमीलाई भेट्दा कुक्की मात्र होइन, हामी पनि खुसी हुन्छौँ । बाई, आउँदै गर है... ।’

‘हुन्छ आउँछु, बाई !’ भन्दै पारक रुँदै कोठाभित्र पसे । पार्लीले पारक घुँक्क गरेर रोएको सुन्यो । उसले पारकले आफूलाई भुस्याहा कुकुरबाट बचाएको, औषधि लगाइदिएदेखि घरमा लिएर आएको, सँगै खाएको, खेलेको सबै सम्झ्यो ।

कुक्की फुत्त सेरेनाको हातबाट फुत्किएर दौड्दै पारकसँग आयो । ओछ्यानमा सुतेर रोइरहेको पारकलाई चाट्न थाल्यो । पारकले आँसु पुछ्दै कुकुरलाई मुसारे ।  सेरेना पनि आँखाभरि आँसु पार्दै आएर पारकको कोठातिर हेर्दै भनिन्— ‘साथी, कुक्की तिमीसँग बस्दा खुसी हुन्छ । हामीले हाम्रो होइन, उसको खुसी हेर्नुपर्छ । बाई साथी, बाई कुक्की, बाई !’ 

कुक्की (पार्ली) ले कुइँकुइँ गर्‍यो । पारकले हात उठाएर बाई गरे । सेरेनाले आँखाभरि आँसु पार्दै बाहिर आएर भनिन्— ‘आशिष हिँड, मेरै भूलले गर्दा कुक्की उनको भयो । ऊ जहाँ रहुन्छ, खुसी रहोस् ।’

आशिषले अगाडि लाग्दै भने— ‘कुक्कीले हामीलाई बडो सोचविचार गरी काम गर्नुपर्छ भन्ने पाठ सिकायो, होइन त ?’

 एघार वर्षकी सेरेनाले आँखाबाट झरेको आँसु पुछ्दै हो भन्ने सङ्केत गरी मुन्टो हल्लाइन् तर ओठ चल्न सकेन । 

---

(शिक्षा : कुरै नबुझी छिटो निर्णय लिँदा पछुतो हुन सक्छ । त्यसैले जे काम गर्दा पनि सोचविचार गरेर गर्नुपर्छ ।)